Weken van voorbereiding gaan vooraf aan het vertrek naar het WK in Portugal.
Extra trainingen met Jos en papa in Genk. Zorgen dat we zo veel mogelijk informatie vergaren op de baan over de Swiss Hutless. Het is toch echt anders dan mijn eigen CRG, die ik, maar ook Jos en papa van havert tot gort kennen. Maar het voelt meteen goed na de trainingen, dus vertrekken we met positieve ervaringen naar Viano do Castelo.

Het verloop van de wedstrijden daar in Portugal hebben de meesten via deze site kunnen volgen. Ik zat al bij de eersten met de trainingstijden. De kwalificatie op woensdag leverde een 13e plaats in de ranglijst op. Dat betekende dat ik tijdens de series telkens als 7e van start moest gaan. Bij een serie leverde dat een 3e plaats op en bij de andere series een 1e plek. Helemaal top dus. Helaas moest ik 10 strafseconden aanvaarden omdat ik een Griekse medecoureur geraakt had. Door de hevige regenval, waardoor mijn bril heel vuil en bedruppeld was, zag ik te laat dat hij heel vroeg remde en raakte ik hem dus.
Toch betekende dit niet dat ik mijn pole-positie moest afstaan. Ik stond evengoed nog eerste in de pre-finale.

De pre-finale werd bepaald door het weer. Alle rijders op 4 na stonden opgesteld op slicks. Eenmaal de baan op gereden begon het werkelijk te stortregenen. Ik dacht nog "nu krijgen we zeker code rood, want dit is onmogelijk". Niet dus. De 4 mensen op regenbanden bezetten de eerste 4 plaatsen. Hawkswort 5 en ik werd 6e.

De finale dus van P6 vertrekken. Nu allemaal op regenbanden want het bleef nat. Na de start was ik even voorzichtig in de eerste bocht en verloor ook iets, maar dat bleef niet lang zo. Binnen 2 ronden zat ik al achter Hawkswort die eerste reed. Dat bleek een kat- en muisspel te worden. Ik haalde hem in, en hij mij en zo wel 4 keer achter elkaar. Toen ik op een bepaald moment een paar meter op hem won na een bocht dacht ik "en nu ben ik weg". Ik bleef telkens contact houden met Jos en wist dat het goed zat. 10 Ronden moest ik nog afleggen zag ik op het bord en dat zijn er dan toch wel veel. Maar alles voelde goed en bleef gelukkig ook goed ondanks het barre weer.

Het allermooiste moment was voor mij het finishen. Yes, ik had de wereldtitel op zak.
Iedereen van ons team ging uit zijn dak. Tranen van geluk.
Natuurlijk heb ik moeten rijden en de spanningen moeten doorstaan, maar eerlijk is eerlijk. Een heel groot gedeelte heb ik toch te danken aan Jos en papa. Jos, die er tijdens deze hele week (maar eigenlijk al een paar jaar) voor me was, me met heel veel raad en rust omringde. Papa en Jos die telkens weer voor de goede afstellingen hebben gezorgd. Zonder hen had ik dit natuurlijk nooit kunnen bereiken.
Maar ook mijn broers Yard en Stan, mama, mijn vriend Max, Sophie en Victoria, ze waren er voor me en ook dat is heel veel waard.

Mijn aankomst op Schiphol, en thuis in Maasbracht, het onthaal op school. Het was geweldig! Familie en vrienden hebben werkelijk alles gedaan om dit allemaal onvergetelijk te maken.

Ik wil dan ook iedereen heel erg bedanken. Mede dankzij hen allen mag ik me nu wereldkampioen noemen. Ik voel me super gelukkig, moe, maar voldaan.

Jorrit Pex, wereldkampioen Rotax Max Junior 2006.